پل شیخ زاید که طرحی از زاها حدید است، خود به یک مقصد توریستی تبدیل شده است.

این ساختمان از روش مرسوم زندگی در فضاهای باز این شهر و همچنین از قابلیت های یک درخت در این پروژه الهام گرفته است.

این برج مسکونی چند منظوره دارای ۱۷ طبقه می باشد و انرژی خود را از منابع طبیعی موجود در محل تامین می نماید. همچنین نواحی جدید و قدیمی شهر را نیز به هم پیوند میدهد.


این برج چند منظوره در بر گیرنده منازل مسکونی، رستوران، گالری هنری، دفاتر اداری، یک کافی شاپ با چشم انداز وسیع و یک فضای اشتراکی خواهد بود.

از فاز ایده پردازی و طراحی مغهومی پروژه، معماران به طور قابل ملاحظه ای از شیوه ی زندگی مردم این شهر در فضای آزاد و باز الهام گرفتند.

برج به طور هدف دار مابین سیتی سنتر شهر و بندر تازه توسعه یافته Marianne and Odysseum در میانه راه منطقه جدید و قدیم شهر قرار گرفته است.


این ساختمان همچنین در محل تقاطع چند خیابان اصلی شهر استقرار پیدا کرده است.

این پروژه در فرم با ابهت و بزرگی به سمت چشم انداز پارک مجاورش امتداد پیدا کرده است و نمای منحنی شکل شرقی ساختمان در لبه ی میدان قرار گرفته و سمت غربی برج به صورت محدب به بیرون آمده تا چشم انداز و دورنمای وسیعی رو به محیط اطراف برای مجموعه ساختمان ایجاد نماید و در عین حال، این انحنا باعث ایجاد دید و چشم انداز وسیع برای هر واحد ساختمانی نیز بدون مسدود شدن این دید توسط واحد مجاورش میشود.


ساختمان به نحوی در مکان خود استقرار یافته که تسلیم محیط پیرامون گردد و با آن هم پیوند شود و در عین حال آن را مستعد کند تا با دو جناح بال خود رودخانه Lez در امتداد خیابان روبرویش را در آغوش بکشد.

معمار این بنا قصد داشته تا فرم خمیده و منحنی شکلی خلق نماید که گویی حجم آن در گذر زمان توسط نیروی باد یا آب سابیده شده و نتیجتاً این فرم ارگانیک طبیعی و متناسب حاصل شده است.


فرم به زیبایی از رشد یک درخت به سمت محیط اطرافش تقلید نموده و همزمان با ایجاد سایه های ضروری متعدد توسط شاخه هایش آن را بهبود بخشیده است.

بر خلاف نام "درخت سفید"، این ساختمان چندان محل خلوت و آرامی نخواهد بود بلکه بیشتر ضرب آهنگی است که موسیقی شهر را تکمیل مینماید و به عنوان ساختمان عمومی بلند بالای شهر هر کسی را سمت خود جلب خواهد کرد.


این عمارت به تمام ساکنین و بازدیدکنندگان شهر عرض اندام خواهد نمود و از طبقه همکف که رستوران و گالری هنری است تا پنتهاوس فوقانی خود به عنوان مکان دید انداختن بر چشم اندازهای شهر خدمت رسانی عمومی خواهد داشت و این مسیرها و فضاهای گسترده و قابل دسترس در این برج آن را بیش از پیش جذاب خواهد نمود و در مجموع این سازه مایه مباهات و افتخار شهر و مرکز جذب توریست خواهد شد.


یک فضای اشتراکی ویژه ساکنین در محل کافه تریای ساختمان پیش بینی شده است تا صاحبان خانه از هر طبقه بتوانند از مناظر دیدنی اطراف در این فضای خصوصی و خلوت لذت ببرند. فضاها درون و بیرون سطوح پهن بیرونی طبقات گویی تفاوتی نمیشناسد و کاربران میتوانند به غریزه مابین آن فضاها حرکت نمایند.

بالکن ها برای کشیدن کاربر به سمت فضای بیرون متناسب گشته اند درست همانند برگ درخت که رو به نور گرم و مغذی خورشید باز میشود.

علاوه بر این پیش آمدگی های تخت، ساکنین با یک فضای متنوع در ساختمان روبرو خواهند بود. هر کاربر اختیار انتخاب یک واحد متمایز (به طور مثال –در جبهه غربی ساختمان-سه خوابه..)،و همچنین قدرت انتخاب پلان های مختلف طرح بندی شده در طبقات را خواهد داشت.

معماران بنا در جست و جوی تقویت "معماری آزاد" بوده اند، امری که آن ها به مثابه پایه های جریان خانه سازی آینده می بینند و هرکس بعد از خرید واحد و طبقه خود، به طراحی منزل خود مشغول میشود و در قید و بند مواد و کالاهای یکسان کارخانه ای و طرح بندی ردیفی و فضاهای زندان مانند نمی ماند و جای آن به آن ها امکانات انتخاب های مختلف داده میشود و با ایجاد فضاهای مدولار داخلی، ساکنین قادر خواهند بود که امکانات خانه و طرح بندی نقشه آن را از میان نمونه های موجود در کاتالوگ انتخاب و اجرا نمایند.


درست همانند یک درخت، این برج از منابع طبیعی محیط اطرافش تغذیه خواهد نمود تا به طور قابل ملاحظه ای از بار انرژی مصرفی خود بکاهد.

ساختمان برای ایجاد آسایش محیطی یک استراتژی انفعالی مدبرانه به کار می برد و همچنین تاثیرات محیط بر خود را در کنترل دارد.

در این سازه نیز یک پروسه منطقی غیر معمول به کار رفته بدین صورت که به طور انفعالی واحدهای ساختمان طی فرایندی توسط کانون های خورشیدی خنک میشوند.

معمار بنا به دنبال ایجاد یک نقطه کانونی و یک بنای شاخص برای شهر بوده است که همانند فانوس دریایی یا ستاره راهنما در شب در میان خط آسمان شهر جلوه نمایی کند.

"کوبا کشوری به شمار خواهد رفت که دارای زیباترین دانشگاه هنر جهان خواهد بود"
فیدل کاسترو ۱۹۶۱

دانشگاه ملی هنر کوبا در اصل توسط "فیدل کاسترو" و "چه گوارا" پایه ریزی شد و احتمالا بزرگترین دست آورد معماری انقلاب کوبا می باشد.

طراحی خلاقانه دانشکده ها که با هدف آوردن سواد فرهنگی به جامعه دنبال میشده در خود تصویر آرمانی و بنیادین از انقلاب کوبا به نمایش میگذارد.

متاسفانه شور و حرارت ایده آل گرایانه ملت کوبا تنها برای مدتی زودگذر ادامه داشت و دانشگاه به سرعت مورد بی توجهی قرار گرفت.


دانشکده ها بی آنکه حتی ساخت آن ها به پایان برسد برای دهه ها مترود واقع شدند. امروز بعد از گذشت حدود چهل سال از فروگذاری کار، معماران به این بنا بازگشتند تا مدارس نیمه تمام متروکه را به روزهای اوج و غرور خود بازگردانند.

دانشگاه ملی هنر کوبا بر روی زمین یک باشگاه ثروتمند معروف در هاوانا احداث شد، از این رو یک نماد ثروت و سرمایه داری به محل یک موسسه آموزشی رایگان تغییر وضعیت پیدا کرد.


کاسترو یک معمار مدرنیست کوبایی به نام "ریکاردو پورو" را مامور ساخت این دانشگاه کرد، سپس دو معمار ایتالیایی "روبرتو گوتاردی" و "ویتورو گاراتی" نیز به او ملحق شدند و حدود دو ماه فرصت پیدا نمودند تا طرح های اولیه دانشگاه را پی ریزی نمایند.


معماران میبایست سه اصل کلی را راهنمای خود می ساختند؛ اول، دانشکده ها را با خصوصیت جنگلی و متنوع محیط زیست متحد سازند.

دوم، از آجرهای بومی محل و کاشی های سفالی استفاده نمایند، درست مانند ساختمان سفارت آمریکا در کوبا، و هم اینکه استفاده از سفال از مصالح وارداتی مانند سیمان و فولاد ارزان تر است.

و سوم اینکه از طاق کاتالونیایی(اسپانیایی) به عنوان عنصر برجسته در معماری خود استفاده نمایند، که یک فرم منحصر به فرد است و نیز در تناقض آشکار با معماری هندسه گرای بین المللی سرمایه داریست.

هر پنج دانشکده احداث شد و شامل: دانشکده رقص مدرن، هنرهای تصویری، هنرهای دراماتیک، موسیقی، و باله میشد.


 هر پنج ساختمان در استفاده از متریال و سازه مشترک بودند، اگرچه هر کدام تفسیری مجزا از محیط ارائه مینمود و خصائص رشته خود را منعکس میساخت. دانشکده موسیقی یک سازه مارپیچ مانند ۳۳۰ متری بود که خط رودخانه کناری را دنبال میکرد و از فضای طاق کاتالونیایی، دو سالن کنسرت پهناور و یک تالار تمرین بهره می برد.

دیگری دانشکده رقص باله که یک پوسته یکپارچه از پوشش سفالین داشت و شامل غرفه های گنبد دار در بین مسیرهای پیچ در پیچ بود که شانس رویارویی با سایر قسمت های مجموعه را تقویت مینمود.


دانشکده رقص یک ترکیب پویا از خیابان ها و حیاط های غیر خطی را ارائه میکند. از یک میدان مرکزی شروع شده، و از صفحات چند پاره شیشه ای پوشیده شده است که سمبل خرد شدن رژیم پیشین بود. این دانشکده شیوه طراحی متمایزی از دانشکده هنرهای تصویری در پیش گرفته بود، که از میراث کوبایی-آفریقایی خود و استفاده از سازه های روستاهای بدوی، غرفه های تخم مرغی شکل در ابعاد گوناگون بهره برده است و توسط ردیف ستون هایی در زیر سایبان خمیده به هم متصل شده اند.


دانشکده هنرهای دراماتیک تنها دانشکده ای که توسط روبرتو گوتارد طراحی گشته، متشکل از یک آمفی تأتر برجسته مرکزیست و کلاس های سلول وار رو به درون که یک محیط خودمانی ایجاد کرده و در مقابل، فضای بیرون که تنها با یک مسیر کوچه مانند خلل ناپذیر و بدون سایه بان راه به بیرون دارد و به این فضا جلوه ای سنگر مانند بخشیده است.


آن شور و شوقی که نطفه ساخت دانشگاه ایجاد کرد در زمان بحران موشکی کوبا در سال ۱۹۶۲ رو به زوال گذاشت.

دانشگاه گویا دیگر در ابعاد و مقیاس این انقلاب نمی گنجید، و عواملی چون استفاده غیرضروری و مفرط از منابع طبیعی، و متحد جدید کشور کوبا اتحاد جماهیر شوروی که یک معماری عملگرای بی نام و نشان را ترجیح میداد که در تضاد شدید با معماری ملهم از طبیعت و هنرمحور سه معمار این دانشگاه می بود، باعث رکود و توقف کار گشت.


این سه معمار متهم به نشر سلایق منفرد و ایده آلال های شخصی خود شدند که از سوی بورژوا یا طبقه متوسط به فرهنگ بدنام "ممتاز سالاری" معروف بود و سپس مجبور به ترک کشور گردیدند.

در جولای سال ۱۹۶۵ و صرف نظر از مراحل مختلف تکمیل این پروژه، ساخت و ساز به طور کامل متوقف شد. در سال های بعد دانشگاه به مکان امنی برای بی پناهان و تخریب گران، گله احشام و محل رشد گیاهان وحشی جنگل که همه محوطه را فرا گرفتند، مبدل شد. به علاوه در دهه ۷۰ میلادی مردم اطراف شروع به دستکاری در زمین سایت نمودند که ساخت سازه های فولادی و راه و مسیرهای متعدد را منتج شد که به نیازهای واقع بینانه آن محل پاسخ میگفت اما باعث ازهم گسیختگی طرح اصلی دانشگاه شد.


تغییراتی در سال ۱۹۹۹ در این روند آشکار شد، معمار و تاریخدان آمریکایی جان لومیس کتابی تحت عنوان "انقلاب فرم ها" منتشر نمود، کتابی که داستان دانشگاه فراموش شده کوبا را به یک آگاهی در سطح بین المللی تبدیل نمود. در همان سال در کوبا خوزه ویلا، مدیر انجمن ملی نویسندگان و هنرمندان متحد کوبایی، اظهار داشت که این دانشکده ها مهمترین آثار هنر معماری انقلاب کوبا محسوب می گردند.

در انتها علاقه شخصی خود فیدل کاسترو تحریک شد و او عنوان کرد که "زمان از سرگیری این پروژه که در جوانی عاشقش بودم فرا رسیده است."


تکمیل ساخت این دانشگاه به یک ماموریت ملی مبدل شد و از سوی وزیر فرهنگ شخصاً به عهده گرفته شد.

دو معمار ایتالیایی مجدداً به هاوانا دعوت گشتند و در مکانی که پورو نیز به آن ها پیوست، در یک ملاقات تاریخی پیرامون چالش های از سر گیری شاهکارهای متروک مانده خود بحث و گفتگو کردند.

حتی به عنوان قسمتی از برنامه، از نورمن فاستر معمار نامدار دعوت گشت تا کار طراحی دانشکده رقص باله را بر عهده گیرد.

به هر روی دولت کوبا اکنون برنامه بازسازی را به علت بحران اقتصاد جهانی متوقف کرده است.

ماریا کویولا معمار مسئول نگهداری این مجموعه در هاوانا در مورد این پروژه با روی خوش اظهار داشت: "در بیشتر موارد، معماری باید خود را با نیازهای بشر سازگار سازد، اما در این مورد خاص، بشر باید خود را با معماری همگون نماید."

شرکت Balmori Associates مرکز سابق صنعتی شهر بیلبائو را دگرگون نمود. مجموعه طراحی شهری که در سال ۱۹۹۷ طرح آن آماده شده بود امروز توسط این شرکت تکمیل و پیاده سازی گشته است.

این منطقه اکنون به عنوان ناحیه فرهنگی بین المللی و مقصد توریستی احیاء سازی شده است.

 دو سوم از ۳۰ هکتار زمین سایت برای پارک و فضای باز در نظر گرفته شده، توسعه این مجموعه فرهنگی و محوطه فضای سبز زمین در جوار موزه مشهور گوگنهایم بیلبائو اثر فرانک گری صورت پذیرفته است.

در عملیات توسعه شهری یک خط ریل قطار شهری جدید در کنار امتداد سبز رودخانه احداث شده است تا از ترافیک شهر کاسته شود و سه چشم انداز گوناگون شهری برای توسعه فضای سبز دخیل بودند که شامل پارک Campa به وسعت ۲.۵ هکتار، میدان Euskadi ۱ هکتار و باغ Climbs the stairs به وسعت ۸۰ مترمربع میشوند.


طرح کلی شرکت با تاکیدات ویژه ای که بر روی گسترش حجم فضای سبز و التزام به روش طراحی پایدار داشته است، قسمت تاریخی این شهر قدیمی را با توسعه های جدید خود به هم می بافد.

پارک Campa از کنار موزه گوگنهایم تا این بخش تاریخی شهر امتداد دارد و خطوط تعریف کننده این پارک گذرگاه های موّاجی را مشخص میکند که توپوگرافی با ارتفاع میانه ۱۰ متر و ردیفی از تراس های خمیده ایجاد می نماید که در تعامل با بناهایی است که به درون این چشم انداز نفوذ کرده اند.

پارک مثال یک مجمسه شکل داده شده و یک فضای یکپارچه شهری در خود دارد که این محله را متحد نموده است.


میدان Euskadi بخش تاریخی شهر را به این پارک و رودخانه متصل میگرداند. این میدان به عنوان یک گذرگاه با یک مسیر مستقیم مرکزی است که همزمان محیط ساختمان های اطرافش را به هم میدوزد و در کنارش فضایی برای استراحت و سرگرمی به ارمغان می آورد. این سه فضای عمومی به یک مسیر مرکزی چنگ زده اند و ویژگی هایی همانند نشستن، گیاه پروردن و فعالیت ارائه میدهند.

باغ Clims the stairs ردیفی از فضاهای پویای شهری است که شبیه هیچ نمونه دیگری در دنیا نیست، این باغ متشکل از تضادهای بسیار، تضاد مابین گیاهان بومی و غریبه، میان چمن سبز و گل های زرد و تضاد مابین چمن سبز و سنگفرش خاکستری پیاده رو بر قرار ساخته است.

این فضای استراحت و انتظار در جنب ورودی یک پاساژ معروف در اوساکای ژاپن قرار گرفته است.

در این طرح خلاقانه ورقه های چوبی روی هم قرار گرفته تا فضای داخلی به شکل توپوگرافی زمین شکل بگیرد و چندین نوع آیتم مرتبط با چوب در بین و روی این زمینه های چوبی قرار داده شده است.

انتظار می رود که روابط دوستانه و همچنین غذا خوردن یا کار با تبلت و لپ تاپ و مطالعه روی این لایه های چوبی، که با رنگ طبیعی خود به فضا گرما بخشیده اند مناسب و لذت بخش باشد.