اقامتگاهی شخصی‌ قرار گرفته در سایتی منحصر به فرد و مثلثی شکل، خانه پرواز سایت را با دو فرم برجسته -ذوزنقه غیر منتظم- قاب می‌گیرد.

این ویلا بنا شده تا در تعطیلات مورد استفاده قرار گیرد و در قلب طبیعت بکر مکزیک کنار رودخانه Valle De Bravo واقع شده است.

 منطقه سایت زمین دارای ناهمواری های بسیار و شیب نسبتاً تندی است و جویباری کوچک حاوی آب زلال سمت راست ویلا را احاطه نموده و گیاهان موجود در دیوار سازه سمت دیگر خانه را پوشانده اند و جنگل شاداب نیز در جوار سایر لبه های ساختمان قرار دارد.

تنها نقطه دسترسی به ساختمان در گوشه ی پست زمین ساختمان واقع شده و ورودی آن بوسیله یک پل باریک بر روی جویبار تعریف گشته است. علیرغم دید زیبایی که جوی آب در مجاورت زمین ایجاد کرده، برای دید به دریاچه باید کمی از سطح زمین بالاتر رفت تا چشم انداز آن در امتداد جنگل بعدی آشکار شود.


مشخصات عرصه بندی فضاها در این خانه بر اساس شرایط مختلف استفاده از آن ها به ترتیب اهمیت بوده است:
فضاهای خدماتی و پارکینگ در زیرزمین واقع شده، فضاهای غالباً عمومی در طبقه همکف با بهترین دید افقی عجین شده، فضاهای خصوصی در شرق ساختمان جمع شده اند و چشم اندازهای منحصر به فرد در طبقه فوقانی پیش بینی شده است.


طراحی داخل خانه دربرگیرنده مجموعه ای از فضاهاست که هر کدام همانند یک پرده نمایش رو به چشم اندازهای طبیعی قرار گرفته اند و در مسیر گذر از یکی به دیگری با تغییر در مصالح ساختمان، نورپردازی های مختلف و ظهور مناظر گوناگون به استغنای فضا، و به لذت قدم زدن در آن می افزاید.

معماری این ویلا به دنبال ایجاد ارتباطی قوی میان ساختمان و طبیعت بوده است. بدون انکار این واقعیت که خانه توسط "انسان" ساخته شده، لیکن سبزینگی و گیاهان به نحوی درون ساختمان روی بام ها و در لبه های خانه به کار رفته و در هم آمیخته شده اند که مرز میان درختان، طبیعت و گیاهان ساختمان کاملاً محو گشته و هویتی اصالتاً سبز و طبیعی به این خانه بخشیده اند.

پل شیخ زاید که طرحی از زاها حدید است، خود به یک مقصد توریستی تبدیل شده است.

این ساختمان از روش مرسوم زندگی در فضاهای باز این شهر و همچنین از قابلیت های یک درخت در این پروژه الهام گرفته است.

این برج مسکونی چند منظوره دارای ۱۷ طبقه می باشد و انرژی خود را از منابع طبیعی موجود در محل تامین می نماید. همچنین نواحی جدید و قدیمی شهر را نیز به هم پیوند میدهد.


این برج چند منظوره در بر گیرنده منازل مسکونی، رستوران، گالری هنری، دفاتر اداری، یک کافی شاپ با چشم انداز وسیع و یک فضای اشتراکی خواهد بود.

از فاز ایده پردازی و طراحی مغهومی پروژه، معماران به طور قابل ملاحظه ای از شیوه ی زندگی مردم این شهر در فضای آزاد و باز الهام گرفتند.

برج به طور هدف دار مابین سیتی سنتر شهر و بندر تازه توسعه یافته Marianne and Odysseum در میانه راه منطقه جدید و قدیم شهر قرار گرفته است.


این ساختمان همچنین در محل تقاطع چند خیابان اصلی شهر استقرار پیدا کرده است.

این پروژه در فرم با ابهت و بزرگی به سمت چشم انداز پارک مجاورش امتداد پیدا کرده است و نمای منحنی شکل شرقی ساختمان در لبه ی میدان قرار گرفته و سمت غربی برج به صورت محدب به بیرون آمده تا چشم انداز و دورنمای وسیعی رو به محیط اطراف برای مجموعه ساختمان ایجاد نماید و در عین حال، این انحنا باعث ایجاد دید و چشم انداز وسیع برای هر واحد ساختمانی نیز بدون مسدود شدن این دید توسط واحد مجاورش میشود.


ساختمان به نحوی در مکان خود استقرار یافته که تسلیم محیط پیرامون گردد و با آن هم پیوند شود و در عین حال آن را مستعد کند تا با دو جناح بال خود رودخانه Lez در امتداد خیابان روبرویش را در آغوش بکشد.

معمار این بنا قصد داشته تا فرم خمیده و منحنی شکلی خلق نماید که گویی حجم آن در گذر زمان توسط نیروی باد یا آب سابیده شده و نتیجتاً این فرم ارگانیک طبیعی و متناسب حاصل شده است.


فرم به زیبایی از رشد یک درخت به سمت محیط اطرافش تقلید نموده و همزمان با ایجاد سایه های ضروری متعدد توسط شاخه هایش آن را بهبود بخشیده است.

بر خلاف نام "درخت سفید"، این ساختمان چندان محل خلوت و آرامی نخواهد بود بلکه بیشتر ضرب آهنگی است که موسیقی شهر را تکمیل مینماید و به عنوان ساختمان عمومی بلند بالای شهر هر کسی را سمت خود جلب خواهد کرد.


این عمارت به تمام ساکنین و بازدیدکنندگان شهر عرض اندام خواهد نمود و از طبقه همکف که رستوران و گالری هنری است تا پنتهاوس فوقانی خود به عنوان مکان دید انداختن بر چشم اندازهای شهر خدمت رسانی عمومی خواهد داشت و این مسیرها و فضاهای گسترده و قابل دسترس در این برج آن را بیش از پیش جذاب خواهد نمود و در مجموع این سازه مایه مباهات و افتخار شهر و مرکز جذب توریست خواهد شد.


یک فضای اشتراکی ویژه ساکنین در محل کافه تریای ساختمان پیش بینی شده است تا صاحبان خانه از هر طبقه بتوانند از مناظر دیدنی اطراف در این فضای خصوصی و خلوت لذت ببرند. فضاها درون و بیرون سطوح پهن بیرونی طبقات گویی تفاوتی نمیشناسد و کاربران میتوانند به غریزه مابین آن فضاها حرکت نمایند.

بالکن ها برای کشیدن کاربر به سمت فضای بیرون متناسب گشته اند درست همانند برگ درخت که رو به نور گرم و مغذی خورشید باز میشود.

علاوه بر این پیش آمدگی های تخت، ساکنین با یک فضای متنوع در ساختمان روبرو خواهند بود. هر کاربر اختیار انتخاب یک واحد متمایز (به طور مثال –در جبهه غربی ساختمان-سه خوابه..)،و همچنین قدرت انتخاب پلان های مختلف طرح بندی شده در طبقات را خواهد داشت.

معماران بنا در جست و جوی تقویت "معماری آزاد" بوده اند، امری که آن ها به مثابه پایه های جریان خانه سازی آینده می بینند و هرکس بعد از خرید واحد و طبقه خود، به طراحی منزل خود مشغول میشود و در قید و بند مواد و کالاهای یکسان کارخانه ای و طرح بندی ردیفی و فضاهای زندان مانند نمی ماند و جای آن به آن ها امکانات انتخاب های مختلف داده میشود و با ایجاد فضاهای مدولار داخلی، ساکنین قادر خواهند بود که امکانات خانه و طرح بندی نقشه آن را از میان نمونه های موجود در کاتالوگ انتخاب و اجرا نمایند.


درست همانند یک درخت، این برج از منابع طبیعی محیط اطرافش تغذیه خواهد نمود تا به طور قابل ملاحظه ای از بار انرژی مصرفی خود بکاهد.

ساختمان برای ایجاد آسایش محیطی یک استراتژی انفعالی مدبرانه به کار می برد و همچنین تاثیرات محیط بر خود را در کنترل دارد.

در این سازه نیز یک پروسه منطقی غیر معمول به کار رفته بدین صورت که به طور انفعالی واحدهای ساختمان طی فرایندی توسط کانون های خورشیدی خنک میشوند.

معمار بنا به دنبال ایجاد یک نقطه کانونی و یک بنای شاخص برای شهر بوده است که همانند فانوس دریایی یا ستاره راهنما در شب در میان خط آسمان شهر جلوه نمایی کند.

"کوبا کشوری به شمار خواهد رفت که دارای زیباترین دانشگاه هنر جهان خواهد بود"
فیدل کاسترو ۱۹۶۱

دانشگاه ملی هنر کوبا در اصل توسط "فیدل کاسترو" و "چه گوارا" پایه ریزی شد و احتمالا بزرگترین دست آورد معماری انقلاب کوبا می باشد.

طراحی خلاقانه دانشکده ها که با هدف آوردن سواد فرهنگی به جامعه دنبال میشده در خود تصویر آرمانی و بنیادین از انقلاب کوبا به نمایش میگذارد.

متاسفانه شور و حرارت ایده آل گرایانه ملت کوبا تنها برای مدتی زودگذر ادامه داشت و دانشگاه به سرعت مورد بی توجهی قرار گرفت.


دانشکده ها بی آنکه حتی ساخت آن ها به پایان برسد برای دهه ها مترود واقع شدند. امروز بعد از گذشت حدود چهل سال از فروگذاری کار، معماران به این بنا بازگشتند تا مدارس نیمه تمام متروکه را به روزهای اوج و غرور خود بازگردانند.

دانشگاه ملی هنر کوبا بر روی زمین یک باشگاه ثروتمند معروف در هاوانا احداث شد، از این رو یک نماد ثروت و سرمایه داری به محل یک موسسه آموزشی رایگان تغییر وضعیت پیدا کرد.


کاسترو یک معمار مدرنیست کوبایی به نام "ریکاردو پورو" را مامور ساخت این دانشگاه کرد، سپس دو معمار ایتالیایی "روبرتو گوتاردی" و "ویتورو گاراتی" نیز به او ملحق شدند و حدود دو ماه فرصت پیدا نمودند تا طرح های اولیه دانشگاه را پی ریزی نمایند.


معماران میبایست سه اصل کلی را راهنمای خود می ساختند؛ اول، دانشکده ها را با خصوصیت جنگلی و متنوع محیط زیست متحد سازند.

دوم، از آجرهای بومی محل و کاشی های سفالی استفاده نمایند، درست مانند ساختمان سفارت آمریکا در کوبا، و هم اینکه استفاده از سفال از مصالح وارداتی مانند سیمان و فولاد ارزان تر است.

و سوم اینکه از طاق کاتالونیایی(اسپانیایی) به عنوان عنصر برجسته در معماری خود استفاده نمایند، که یک فرم منحصر به فرد است و نیز در تناقض آشکار با معماری هندسه گرای بین المللی سرمایه داریست.

هر پنج دانشکده احداث شد و شامل: دانشکده رقص مدرن، هنرهای تصویری، هنرهای دراماتیک، موسیقی، و باله میشد.


 هر پنج ساختمان در استفاده از متریال و سازه مشترک بودند، اگرچه هر کدام تفسیری مجزا از محیط ارائه مینمود و خصائص رشته خود را منعکس میساخت. دانشکده موسیقی یک سازه مارپیچ مانند ۳۳۰ متری بود که خط رودخانه کناری را دنبال میکرد و از فضای طاق کاتالونیایی، دو سالن کنسرت پهناور و یک تالار تمرین بهره می برد.

دیگری دانشکده رقص باله که یک پوسته یکپارچه از پوشش سفالین داشت و شامل غرفه های گنبد دار در بین مسیرهای پیچ در پیچ بود که شانس رویارویی با سایر قسمت های مجموعه را تقویت مینمود.


دانشکده رقص یک ترکیب پویا از خیابان ها و حیاط های غیر خطی را ارائه میکند. از یک میدان مرکزی شروع شده، و از صفحات چند پاره شیشه ای پوشیده شده است که سمبل خرد شدن رژیم پیشین بود. این دانشکده شیوه طراحی متمایزی از دانشکده هنرهای تصویری در پیش گرفته بود، که از میراث کوبایی-آفریقایی خود و استفاده از سازه های روستاهای بدوی، غرفه های تخم مرغی شکل در ابعاد گوناگون بهره برده است و توسط ردیف ستون هایی در زیر سایبان خمیده به هم متصل شده اند.


دانشکده هنرهای دراماتیک تنها دانشکده ای که توسط روبرتو گوتارد طراحی گشته، متشکل از یک آمفی تأتر برجسته مرکزیست و کلاس های سلول وار رو به درون که یک محیط خودمانی ایجاد کرده و در مقابل، فضای بیرون که تنها با یک مسیر کوچه مانند خلل ناپذیر و بدون سایه بان راه به بیرون دارد و به این فضا جلوه ای سنگر مانند بخشیده است.


آن شور و شوقی که نطفه ساخت دانشگاه ایجاد کرد در زمان بحران موشکی کوبا در سال ۱۹۶۲ رو به زوال گذاشت.

دانشگاه گویا دیگر در ابعاد و مقیاس این انقلاب نمی گنجید، و عواملی چون استفاده غیرضروری و مفرط از منابع طبیعی، و متحد جدید کشور کوبا اتحاد جماهیر شوروی که یک معماری عملگرای بی نام و نشان را ترجیح میداد که در تضاد شدید با معماری ملهم از طبیعت و هنرمحور سه معمار این دانشگاه می بود، باعث رکود و توقف کار گشت.


این سه معمار متهم به نشر سلایق منفرد و ایده آلال های شخصی خود شدند که از سوی بورژوا یا طبقه متوسط به فرهنگ بدنام "ممتاز سالاری" معروف بود و سپس مجبور به ترک کشور گردیدند.

در جولای سال ۱۹۶۵ و صرف نظر از مراحل مختلف تکمیل این پروژه، ساخت و ساز به طور کامل متوقف شد. در سال های بعد دانشگاه به مکان امنی برای بی پناهان و تخریب گران، گله احشام و محل رشد گیاهان وحشی جنگل که همه محوطه را فرا گرفتند، مبدل شد. به علاوه در دهه ۷۰ میلادی مردم اطراف شروع به دستکاری در زمین سایت نمودند که ساخت سازه های فولادی و راه و مسیرهای متعدد را منتج شد که به نیازهای واقع بینانه آن محل پاسخ میگفت اما باعث ازهم گسیختگی طرح اصلی دانشگاه شد.


تغییراتی در سال ۱۹۹۹ در این روند آشکار شد، معمار و تاریخدان آمریکایی جان لومیس کتابی تحت عنوان "انقلاب فرم ها" منتشر نمود، کتابی که داستان دانشگاه فراموش شده کوبا را به یک آگاهی در سطح بین المللی تبدیل نمود. در همان سال در کوبا خوزه ویلا، مدیر انجمن ملی نویسندگان و هنرمندان متحد کوبایی، اظهار داشت که این دانشکده ها مهمترین آثار هنر معماری انقلاب کوبا محسوب می گردند.

در انتها علاقه شخصی خود فیدل کاسترو تحریک شد و او عنوان کرد که "زمان از سرگیری این پروژه که در جوانی عاشقش بودم فرا رسیده است."


تکمیل ساخت این دانشگاه به یک ماموریت ملی مبدل شد و از سوی وزیر فرهنگ شخصاً به عهده گرفته شد.

دو معمار ایتالیایی مجدداً به هاوانا دعوت گشتند و در مکانی که پورو نیز به آن ها پیوست، در یک ملاقات تاریخی پیرامون چالش های از سر گیری شاهکارهای متروک مانده خود بحث و گفتگو کردند.

حتی به عنوان قسمتی از برنامه، از نورمن فاستر معمار نامدار دعوت گشت تا کار طراحی دانشکده رقص باله را بر عهده گیرد.

به هر روی دولت کوبا اکنون برنامه بازسازی را به علت بحران اقتصاد جهانی متوقف کرده است.

ماریا کویولا معمار مسئول نگهداری این مجموعه در هاوانا در مورد این پروژه با روی خوش اظهار داشت: "در بیشتر موارد، معماری باید خود را با نیازهای بشر سازگار سازد، اما در این مورد خاص، بشر باید خود را با معماری همگون نماید."

شرکت Balmori Associates مرکز سابق صنعتی شهر بیلبائو را دگرگون نمود. مجموعه طراحی شهری که در سال ۱۹۹۷ طرح آن آماده شده بود امروز توسط این شرکت تکمیل و پیاده سازی گشته است.

این منطقه اکنون به عنوان ناحیه فرهنگی بین المللی و مقصد توریستی احیاء سازی شده است.

 دو سوم از ۳۰ هکتار زمین سایت برای پارک و فضای باز در نظر گرفته شده، توسعه این مجموعه فرهنگی و محوطه فضای سبز زمین در جوار موزه مشهور گوگنهایم بیلبائو اثر فرانک گری صورت پذیرفته است.

در عملیات توسعه شهری یک خط ریل قطار شهری جدید در کنار امتداد سبز رودخانه احداث شده است تا از ترافیک شهر کاسته شود و سه چشم انداز گوناگون شهری برای توسعه فضای سبز دخیل بودند که شامل پارک Campa به وسعت ۲.۵ هکتار، میدان Euskadi ۱ هکتار و باغ Climbs the stairs به وسعت ۸۰ مترمربع میشوند.


طرح کلی شرکت با تاکیدات ویژه ای که بر روی گسترش حجم فضای سبز و التزام به روش طراحی پایدار داشته است، قسمت تاریخی این شهر قدیمی را با توسعه های جدید خود به هم می بافد.

پارک Campa از کنار موزه گوگنهایم تا این بخش تاریخی شهر امتداد دارد و خطوط تعریف کننده این پارک گذرگاه های موّاجی را مشخص میکند که توپوگرافی با ارتفاع میانه ۱۰ متر و ردیفی از تراس های خمیده ایجاد می نماید که در تعامل با بناهایی است که به درون این چشم انداز نفوذ کرده اند.

پارک مثال یک مجمسه شکل داده شده و یک فضای یکپارچه شهری در خود دارد که این محله را متحد نموده است.


میدان Euskadi بخش تاریخی شهر را به این پارک و رودخانه متصل میگرداند. این میدان به عنوان یک گذرگاه با یک مسیر مستقیم مرکزی است که همزمان محیط ساختمان های اطرافش را به هم میدوزد و در کنارش فضایی برای استراحت و سرگرمی به ارمغان می آورد. این سه فضای عمومی به یک مسیر مرکزی چنگ زده اند و ویژگی هایی همانند نشستن، گیاه پروردن و فعالیت ارائه میدهند.

باغ Clims the stairs ردیفی از فضاهای پویای شهری است که شبیه هیچ نمونه دیگری در دنیا نیست، این باغ متشکل از تضادهای بسیار، تضاد مابین گیاهان بومی و غریبه، میان چمن سبز و گل های زرد و تضاد مابین چمن سبز و سنگفرش خاکستری پیاده رو بر قرار ساخته است.

این فضای استراحت و انتظار در جنب ورودی یک پاساژ معروف در اوساکای ژاپن قرار گرفته است.

در این طرح خلاقانه ورقه های چوبی روی هم قرار گرفته تا فضای داخلی به شکل توپوگرافی زمین شکل بگیرد و چندین نوع آیتم مرتبط با چوب در بین و روی این زمینه های چوبی قرار داده شده است.

انتظار می رود که روابط دوستانه و همچنین غذا خوردن یا کار با تبلت و لپ تاپ و مطالعه روی این لایه های چوبی، که با رنگ طبیعی خود به فضا گرما بخشیده اند مناسب و لذت بخش باشد.

 به عنوان عضو سابق اتحاد جماهیر شوروی، طراحی شهری و معماری باکو پایتخت کشور آذربایجان واقع در ساحل غربی دریای خزر، به شدت تحت تاثیر طرح ریزی آن دوران بوده است. از زمان استقلال این کشور در سال ۱۹۹۱ آذربایجان سرمایه گذاری های سنگینی در مدرن سازی و توسعه زیرساخت ها و معماری باکو انجام داده است و از میراث معماری شوروی به تدریج دور گشته است.

پس از برگزاری مسابقه ای در سال ۲۰۰۷ ، شرکت معماری زاها حدید برای طراحی مرکز فرهنگی حیدر علی اُف برگزیده شد.


این ساختمان برای تبدیل شدن به محل اصلی برنامه های فرهنگی کشور طراحی گشته است، فرم و هندسه ی شگفت این بنا در مقابل معماری خشک دوران شوروی که در باکو بسیار رواج داشته قرار گرفته است و به جرأت آن را در هم می شکند، از سوی دیگر این بنا درک و احساسات لطیف فرهنگ آذری را به نمایش میگذارد و چهره ی خوش بین یک ملت را نشان میدهد که نگاهشان رو به سوی آینده است.

طرح مرکز فرهنگی حیدر علی اُف، ارتباطی سیال و پیوسته بین درون ساختمان و میدان اطرافش برقرار کرده است.


این میدان به عنوان سطح زمین که به تمام قسمت های بافت شهر باکو دسترسی دارد خیز برمیدارد تا فضای عمومی داخل ساختمان را در برگیرد و سلسله مراتب فضاهای به هم پیوسته برای مراسمات و اتفاقات فرهنگی معاصر و سنتی آذربایجان را تعریف نماید.

فرم بندی حجم به نحوی استادانه، با امواج و انشعاب، تا شدگی ها و انعطافش سطح میدان را به چشم انداز معمارانه ای مبدل نموده که عمکردهای بسیاری ایفا می نماید از جمله خوشآمدگویی، دعوت، پذیرایی و هدایت بازدیدکنندگان به سطوح مختلف درون بنا.


ساختمان با حالت خاص خود مرز اختلاف مرسوم میان بنای معمارانه و چشم انداز شهری را محو نموده است.

ساختمان چه به لحاظ طراحی داخلی و چه طراحی بیرونی این میدان را در لفاف خود گرفته است، به آن شکل داده و به زمین می نشاند.

سیالیت و جریان در معماری این منطقه چیز جدیدی نیست. در معماری اسلامی ردیف ها، شبکه ها، یا دنباله ستون هایی که رو به بی نهایت میروند همانند درختان در جنگل، فضایی عاری از وقفه ایجاد می نمایند و الگوهای تزئینی و خطاطی های به هم پیوسته که از کف فرش ها تا دیوار، از دیوارها تا سقف و از سقف ها تا گنبد امتداد یافته اند ارتباط یکپارچه ای را نشان میدهد که مرزهای عناصر معماری و سطح زمین اقامتی را در خود محو نموده است.

هدف طراح پیوند دادن درک تاریخی از معماری این محل نه بوسیله ی تقلید یا تحدید استفاده از اشکال آن بلکه ارتقاء آن به تفسیر محکم امروزین بوده که یک درک ظریف و بی بدیل را منعکس میسازد.


در پاسخ به اُفت مستقیم ارتفاع توپوگرافی که معمولاً باعث تقسیم شدن سایت به چند سطح و طبقه میشود این پروژه یک تراس دقیق ارائه کرده که با شیب سایت همراه شده و ارتباطات و مسیرهای ثانویه بین ساختمان، میدان شهر و پارکینگ زیرزمین را کنترل میکند. این راه حل از حفاری های اضافی جلوگیری کرده و شرایط نامساعد سایت شیب دار را به مزیت کلیدی در طراحی مبدل ساخته است.

یکی از عناصر چالش بر انگیز و البته مورد انتقاد، موضوع توسعه ی معمارانه پوسته ساختمان بوده است. جاه طلبی معمار رسیدن به سطح نمایی بوده که در حالتی موزون بسیار به هم پیوسته و یکپارچه باشد و تماماً یک جنس به نظر آید. این امر توسط یک دامنه وسیع از عملیات فوق تخصصی، ساخت و ساز منطقی و سیستم های تکنیکی که همه باید یکجا جمع و متحد میشد میسر گشت.


استفاده پیشرفته از برنامه های رایانه ای اجازه کنترل پیوسته و برقراری ارتباطات پیچیده بین تمام اجزای مختلف شرکت کننده در این پروژه را داد.

سازه ی مرکز فرهنگی حیدر علی اُف متشکل از مشارکت دو سیستم است؛ سازه بتنی که با سیستم سازه فضاکار ترکیب گشته تا به ستون هایی با فواصل وسیع دست پیدا نماید و بدین جهت عناصر عمودی سازه توسط سیستم دیوارها مستور گشته اند تا بازدیدکنندگان سیالیت و جریان بدون وقفه در فضای داخل را تجربه نمایند.


هندسه ویژه ی سطوح، نیازمند یک سازه ی بی قید و شرط و شگرف بود و بدین جهت ستون های خمیده چکمه ای در سازه به کار رفت که ساخت پوسته واژگون شده سطوح را از سطج زمین تا غرب ساختمان امکان پذیر سازد و کام و زبانه ای که از سر تیرهای پیش آمده باریک میشوند و پوشش ساختمان را تا شرق سایت پشتیبانی میکنند به کار رفت.

سیستم سازه فضاکار امکان خلق فرم آزاد سازه را میسر کرد و زمان قابل توجهی را در پروسه ساخت و ساز صرفه جویی نمود، زیرسازی بنا با ارتباط منعطف میان شبکه صلب سازه فضایی و درزهای فرم آزاد پوشش نما درهم آمیخته شده است.


درزهای موجود در نما ناشی از پروسه منطقی سازی هندسه پیچیده، به صورت کاربردی و زیبایی شناختی در این پروژه است.
فیبر شیشه ای بتن مسلح یا GFRC و فیبر شیشه ای پلی استر مسلح یا GFRP به عنوان متریال ایده آل برای پوشش این ساختمان انتخاب گردیدند زیرا این متریال ها خاصیت قدرتمند پلاستیکی یا انعطاف پذیری بالایی دارند و در عین حال پاسخگوی نیازهای بسیار متنوع کاربردی مرتبط با موقعیت های گوناگون در میدان، فضاهای سنتی و درون ساختمان هستند.


در این ترکیب بندی معمارانه اگر سطوح را موسیقی فرض کنیم آنگاه درزهای مابین همانند ریتم موسیقی است. مطالعات فراوانی بر روی هندسه سطوح صورت گرفته تا پنل ها به صورت منطقی و ریاضی ارتباط خود را در امتداد ساختمان و محوطه به صورت پیوسته حفظ نمایند.

این قطعات بر دگرگونی یکپارچه و جنبش ضمنی هندسه سیال خود تاکید می نمایند و راه حل کاربردی برای مشکلات ساخت و ساز مثل تولید، جابجایی و سرهم بندی ارائه نمودند و به مسائل تکنیکی از جمله حرکات موضعی ناشی از پیچش و انکسار، بارهای خارجی، تغییرات دمایی، زمین لرزه و نیروی باد پاسخگویی مناسب داشتند.


برای تاکید بر یکپارچگی ارتباط میان درون و بیرون ساختمان، نورپردازی این مجموعه با ظرافت قابل ملاحظه ای مورد توجه قرار گرفته است.

استراتژی نورپردازی در روز و شب با هم متفاوت است. هنگام روز حجم ساختمان نور را منعکس می سازد و بر اساس حرکت خورشید و نقطه دید پرسپکتیو جلوه ی ساختمان پیوسته در تغییر است.

استفاده از شیشه نیمه انعکاس دهنده به بیننده جلوه های متناوب کوتاه ارائه میکند و نگاه را کنجکاوانه به دنبال خود میکشد بدون این که خط سیر روان درون ساختمان را فاش سازد. در هنگام شب این خصیصه به نحو استادانه ای توسط وسایل نورپردازی در زیر لایه ها که سطوح داخلی را نسبت به بیرون کاملا تمیز میدهد به کار رفته است و یک ترکیب بندی رسمی برای برنامه های دربرگیرنده اش ارائه میدهد و البته پیوستگی میان درون و بیرون را نیز حفظ مینماید.


نقش این مرکز پیرامون چشم انداز وسیع فرهنگی اش با تحقیقات و مطالعات گسترده پیرامون زمینه و توپوگرافی سایت عجین شده است.

به کار بستن این ارتباط مشخص باعث گشته این طراحی در زمینه خود به نحو احسنت هم نشست گردد و در مجموع امکان برگزاری مراسم متنوع فرهنگی را برای یک ملت به ارمغان آورد.

در انتها گفتنی است که معمار ایرانی تیم طراحی شرکت زاها حدید، خانم "سارا شیخ اکبری" مسئولیت طراحی داخلی این پروژه را بر عهده داشته است.

 کتابخانه و مرکز آرشیو رسانه، سمبل قدرتمند فرهنگی برای شهر مارسان محسوب میشود. اینجا مکانی است که کاربران در آن به مطالعه، اکتشاف، جمع آوری و تبادل با یکدیگر می پردازند. این بنا بر روی بلندی ملایم سایت خود واقع گشته و در محوطه کاملاً نمایان و ساختمانی مجزاست.

ساختمان کتابخانه و آرشیو رسانه در مرکز یک میدان قرار گرفته که اطرافش را ساختمان های نظامی و سربازخانه ها احاطه کرده اند ولیکن ملاحظات فراوانی برای تقویت معماری کل این مجموعه صورت پذیرفته است.


ساختمان با حالت شفاف و هندسه ساده خود مساحتی در ابعاد ۶۰ x ۶۰ متر دارد. سادگی زیاد فرم بنا با مسیرهای زیگزاگ دسترسی به آن در تضاد است. نمای ساختمان، درختان، خیابان و ساختمان های مجاورش را در خود انعکاس میدهد و گویی با وجود اینکه بر بلندی قرار گرفته ولی برای شهر و محیط خود احترام قائل است.

ساختمان طراحی شده تا به عنوان یک مکعب فرهنگی با بدنه شفاف از چهار سو مخاطب را به خود جذب نماید.


 طراحی بام سبز برای ساختمان از دید با ارتفاع به آن باعث شده که انگار یک تکه زمین بر روی ساختمان شناور به نظر آید و گویی ساختمان از زمین زیر خود سر برآورده و در عین حال به آن لطمه ای وارد نساخته است.

محوطه سبزی که ساختمان را در بر گرفته چشم را به سمت بالا هدایت میکند، و به ساختمان به عنوان یک آلترناتیو شفاف و جذاب اشاره دارد.


مرکز آرشیو رسانه در یک محوطه و حیاط نظامی ساختمانی با چهار نما را نشان میدهد هر یک با دیگری بر اساس سازگاری با دسترسی های روبرویش متفاوت است.

این مرکز هویت خود را از دید ۳۶۰ درجه به خود می گیرد. ساختمان در شب همانند یک فانوس دریایی به این میدان زندگی میبخشد و آن را به فضایی دعوت کننده، باز و روشن مبدل میسازد.

فضای داخلی ساختمان در طبقه اول کاملا باز است و به دور یک پاسیوی ابری شکل وسیع سازماندهی مرکزی دارد، طراحی داخلی الهام گرفته از نقاشی هنرمندی به نام ماتیسه با عنوان \"برگ های کنگر\" است، و احجام داخلی ما را به یاد گلدان های معروف \"آلوار آلتو\" معمار فنلاندی می اندازد.


عملکردهای گوناگونی در فضای باز طبقه اول به طور طبیعی پیش بینی شده است، فضایی که به طور پیوسته ارتباط بصری با فضای آزاد و پرتوهای نور خورشید را امکان پذیر میگرداند. کاربری اصلی این قسمت در طبقه اول به عنوان فضایی باز برای مطالعه است.

فضایی است که آرامش را مهیا میسازد و جوّی همراه با تفکر و تعمق برای کاربران ایجاد مینماید که در واقع اثر متقابل عناصر معمارانه قدرتمند آن بر شخص است.

این پاسیوی ابری شکل نسبتاً بزرگ که در مرکز ساختمان پنهان شده برای بازدید کننده یک غافلگیری خوشآیند ایجاد میکند و باعث شده این بنا برای مردم شهر بسیار محبوب شود.

کتابخانه و مرکز آرشیو رسانه، سمبل قدرتمند فرهنگی برای شهر مارسان محسوب میشود. اینجا مکانی است که کاربران در آن به مطالعه، اکتشاف، جمع آوری و تبادل با یکدیگر می پردازند. این بنا بر روی بلندی ملایم سایت خود واقع گشته و در محوطه کاملاً نمایان و ساختمانی مجزاست.

ساختمان کتابخانه و آرشیو رسانه در مرکز یک میدان قرار گرفته که اطرافش را ساختمان های نظامی و سربازخانه ها احاطه کرده اند ولیکن ملاحظات فراوانی برای تقویت معماری کل این مجموعه صورت پذیرفته است.


ساختمان با حالت شفاف و هندسه ساده خود مساحتی در ابعاد ۶۰ x ۶۰ متر دارد. سادگی زیاد فرم بنا با مسیرهای زیگزاگ دسترسی به آن در تضاد است. نمای ساختمان، درختان، خیابان و ساختمان های مجاورش را در خود انعکاس میدهد و گویی با وجود اینکه بر بلندی قرار گرفته ولی برای شهر و محیط خود احترام قائل است.

ساختمان طراحی شده تا به عنوان یک مکعب فرهنگی با بدنه شفاف از چهار سو مخاطب را به خود جذب نماید.


طراحی بام سبز برای ساختمان از دید با ارتفاع به آن باعث شده که انگار یک تکه زمین بر روی ساختمان شناور به نظر آید و گویی ساختمان از زمین زیر خود سر برآورده و در عین حال به آن لطمه ای وارد نساخته است.

محوطه سبزی که ساختمان را در بر گرفته چشم را به سمت بالا هدایت میکند، و به ساختمان به عنوان یک آلترناتیو شفاف و جذاب اشاره دارد.


مرکز آرشیو رسانه در یک محوطه و حیاط نظامی ساختمانی با چهار نما را نشان میدهد هر یک با دیگری بر اساس سازگاری با دسترسی های روبرویش متفاوت است.

این مرکز هویت خود را از دید ۳۶۰ درجه به خود می گیرد. ساختمان در شب همانند یک فانوس دریایی به این میدان زندگی میبخشد و آن را به فضایی دعوت کننده، باز و روشن مبدل میسازد.

فضای داخلی ساختمان در طبقه اول کاملا باز است و به دور یک پاسیوی ابری شکل وسیع سازماندهی مرکزی دارد، طراحی داخلی الهام گرفته از نقاشی هنرمندی به نام ماتیسه با عنوان "برگ های کنگر" است، و احجام داخلی ما را به یاد گلدان های معروف "آلوار آلتو" معمار فنلاندی می اندازد.


عملکردهای گوناگونی در فضای باز طبقه اول به طور طبیعی پیش بینی شده است، فضایی که به طور پیوسته ارتباط بصری با فضای آزاد و پرتوهای نور خورشید را امکان پذیر میگرداند. کاربری اصلی این قسمت در طبقه اول به عنوان فضایی باز برای مطالعه است.

فضایی است که آرامش را مهیا میسازد و جوّی همراه با تفکر و تعمق برای کاربران ایجاد مینماید که در واقع اثر متقابل عناصر معمارانه قدرتمند آن بر شخص است.

این پاسیوی ابری شکل نسبتاً بزرگ که در مرکز ساختمان پنهان شده برای بازدید کننده یک غافلگیری خوشآیند ایجاد میکند و باعث شده این بنا برای مردم شهر بسیار محبوب شود.

معماری نیوز: همانطور که معمار این پروژه، علی دهقانی شرح میدهد: تجربه طراحی فروشگاهی بدون کاربری خاص، یک مورد استثنایی است. ملک آقای حمیدی کارفرمای این پروژه ابعاد و اندازه ای منحصر به فرد داشت.

ساختمان مورد طراحی میبایست فضای درونی خاص و به دور از فضاسازی متداول داشته باشد، به علاوه کارفرما هیچ ایده ای در مورد انتظارش از فضای موجود و آنچه قرار است به فروش برساند؛ نداشت! 

به همین دلیل کار طراحی دشوارتر میشد. اما این همه ماجرا نیست، محیط و بافت بی نظم احاطه کننده این پروژه، محدودیت ارتفاع برای ساخت و محدودیت اقتصادی پروژه همه باید مورد ملاحظه قرار میگرفت.
 

ما زمین پروژه را از وسط در محور شمال-جنوب تقسیم نمودیم که به چهار نیم طبقه مجزا قسمت شد و به دلیل محدودیت ارتفاعی تصمیم بر آن شد که قسمت اعظم ساختمان درون زمین ساخته شود. 

لایه های مختلف کف طبقات میبایست بوسیله مسیر حرکتی روان و دید بصری، توجهات را جلب می نمود و به دلیل به صرفه بودن اقتصادی، روان بودن مسیر حرکت تنها از طریق اجرای پلکان امکان پذیر میشد  و به همین دلیل این پله های کم ارتفاع برای طرح مورد توجه واقع شد تا حس مناسب حرکت و حضور در نقاط متنوع در تمام مسیر تا پشت فروشگاه که هدف پروژه بود را ارائه نمایند.
 

این هدف که توسط یک نمای بسیار عمیق و گسترش یافته که از ورودی شروع میشد و تا تمام سطوح مجموعه ادامه داشت بوقوع پیوست که  توسط حضور خطوط پر رنگ در پس زمینه ساده و تک رنگ فروشگاه و مسیر این خطوط نور که باعث ایجاد حجم عظیمی از نور شناور از بام تا طبقات زیرین ساختمان میشد، تقویت گشت.

 شکست هایی که در محور و کناره پلکان صورت گرفته باعث از بین رفتن تفاوت حسی ناشی از وجود دیدهای مختلف میشود.
 

به گزارش معماری نیوز، کارفرما نمیدانست که آیا یک یا چند فروشگاه خواهد داشت ولیکن توسط تقسیم زمین، وی شانس داشتن 4 واحد مختلف را پیدا نمود. 

ما همچنین حضور پارتیشن های ضروری در کنار پیاده رو را به وی گوشزد نمودیم، و در مواردی که یکی از واحد ها بسته باشد بقیه به فعالیت خود ادامه دهند.


 کارفرما معتقد بود نقطه قوت پروژه این است که هنگامی که مشتری برای خرید وارد مجموعه میشود حداقل قادر است از دو طبقه دیگر نیز بازدید به عمل آورد ولیکن علیرغم ارتباط عمیق بصری، هر سطح از دیگری نیز کاملا مجزا است.
 
فاکتور بسیار مهمی که مفهوم اصلی نمای خارجی را شکل داد، محل قرار گرفتن زمین بدون در نظر گرفتن بنای تاریخی مسکونی روبروی زمین بود که این پروژه با آن مواجه شد، زمین در محله ای واقع شده که فعالیت ساخت و ساز در آن بدون توجه به چهره زشتی که این فعالیت ها به این ناحیه از شهر میدهد به شدت در جریان است و بیش از آن این بنای قدیمی نیز متعلق به کارفرمای همین پروژه است.
 

 بعد از گفتگو با کارفرما تصمیم بر آن شد بنای تاریخی به حال خود باقی بماند و بعد از احداث ساختمان جدید فروشگاه، یک ارتباط دوجانبه میان معماری این ساختمان ها برقرار گردد. 
 
نمای شفاف شیشه ای فروشگاه و انعکاس ساختمان قدیمی روبرو در بدنه فروشگاه و تماشای تصویری واضح از بنای قدیمی از درون فضای فروشگاه همه قسمتی از این سناریوی طراحی بودند. 
 

تصویر از درون این قالب مدرن و پر رنگ قابل مشاهده است و میتواند رکود فضا و محیط را کمرنگ یا نابود گرداند و محیطی شاد و پر نشاط به شهر اهدا بنماید ولو اینکه به کار بردن سازه فولادی برای این طرح بسیار مناسب بود اما به دلیل محدودیت اقتصادی و عرف معمول در منطقه استفاده از سازه بتنی مورد انتخاب قرار گرفت.
 
آقای حمیدی هم اکنون صاحب فروشگاهی است که می تواند در تصمیماتی که او در آینده باید اتخاذ نماید الهام بخش وی باشد.